عــاشـق درد همــان درد بود درمــانش            زخــم گــردد پر پــرواز هُـمـای جـانش

نازم آن خانه به دوشی که پس از طیّ طریق            تیغ عشق تو کند در یَـم خـون، مهمانش

روح عاشق که عروجش گذرد از ملکوت            مرغ عشق است و بود لانۀ تن زندانش

این حسین است، حسین است، حسین است، حسین            که به تــوحیــد دهد روح، تن عـریـانش

سینۀ بحــر کشد شعـلـه به یــاد عطشش            بــر دل آب بُــود، داغِ لـبِ عـطـشـانـش

اوست آن قاری قرآن که پس از بوسۀ وحی            بوسۀ چــوب بُود، اجــر لب و دنــدانش

روز محشر که غضب از همه سو موج زند            رحمت واسعــه، جـاری بُود از دامانش

پای میــزان چو کمــر بهر شفاعت بندد            نبــرد قاتــل او هـم طمــع از احســانش

رحمت و عفو دو قطره بُود از خون گلو            وسعت حشر بُود، گـوشه ای از میدانش

آن چنان سینه سپـر کرد و مقــاوم استاد            که به هم خورد گره، زخم تن از پیکانش

گشت قربانی و هفـتاد و دو قــربانی داد            جان ما، جان همه خلق جهان، قربانش!

پر ز آیات شد آن مصحف زهرا "میثم"!            بس که با تیــر نوشـتـنـد به تن، قــرآنش